Afganistan

Dzisiaj 11 września – 15 rocznica zamachu na nowojorskim World Trade Center. Zamach ten związano z rządzącymi wtedy w Afganistanie talibami (nie wiadomo, czy do końca słusznie). Zamierzam tu podać kilka informacji o tym kraju. Jako samodzielne królestwo Afganistan wykształcił się pod koniec lat czterdziestych XVIII w. W całym XIX w. był polem zażartej rywalizacji Imperium Rosyjskiego i Imperium Brytyjskiego o wpływy. Kto czytał „Lalkę” Bolesława Prusa, pamięta słowa z „Pamiętnika starego subiekta: Rok 1879 – Anglicy wdali się w wojnę w Afganistanie. Afganistan nigdy formalnie nie stracił niepodległości. W XX w. Afganistan był monarchią konstytucyjną aż do początku lat 70 – tych. Król scalał różne plemiona i mimo uprzywilejowanej roli islamu zapewniał względną tolerancję religijną dla innowierców. Afganistan należał wówczas do państw niezaangażowanych, nie stojących więc po żadnej ze stron w konflikcie bloków Wschód – Zachód.Król został jednak obalony pod koniec I połowy lat 70 – tych ubiegłego wieku przez prochińskich komunistów. Zaczęła się bezwzględna walka z religią, tradycją kraju itp.

Chiny wówczas przeżywały brutalną rewolucję kulturalną i walczyły z Moskwą o przywództwo w światowym ruchu komunistycznym. Akcja jednak rodzi reakcję. Za panowania króla można było często zobaczyć dziewczyny ubrane po zachodniemu. Rządy komunistyczne wywołały jednak nawrót do religii i tradycji. W 1978 r. zmarł Mao Tse Tung i Chiny zbliżyły się do USA i Zachodu. ZSRR uznało to za zagrożenie do siebie, a poza tym zamierzało zrealizować starą koncepcję polityki rosyjskiej – marsz ku południowym morzom. W sowieckim Politbiurze zapadła więc decyzja o inwazji na Afganistan. (Co ciekawe, w Politbiurze odbyło się normalne głosowanie). Inwazji dokonano 27 grudnia 1979 r. Osadzono w Afganistanie prosowiecki reżim Babraka Kaqrmala. Wywołało to opór Afgańczyków i wojnę partyzancką (w kraju górzystym warunki po temu były świetne), zorganizowane sankcje polityczne i ekonomiczne Zachodu wobec ZSRR i koniec końców stało się jednym z przyczynków do upadku Imperium Sowieckiego, które ugrzęzło tam ponosząc niesamowitą klęskę – nie tylko militarną, ale i propagandowo – polityczną.

Żartem powtórzę za jednym z publicystów: Afgańscy chłopi nie umieli czytać i nie dowiedzieli się, że Armia Czerwona jest niezwyciężona i chwycili za broń. W Czechosłowacji w 1968 r. każdy umiał czytać i wiedział o potędze Armii Czerwonej, to i nie było żadnego oporu. Dodatkowo Afgańczycy (łącznie z talibami) byli dozbrajani przez Zachód, Sowieci po dojściu do władzy Gorbaczowa próbowali wyjść z twarzą. Reżim Babraka został zastąpiony rządem Nadżibullaha, który z większym szacunkiem odnosił się do religii i tradycji kraju. Jednak w 1989 r. Sowiety musiały rozpocząć ewakuację swoich wojsk z Afganistanu. Zimna wojna została nieodwołalnie wygrana przez Zachód. Zaczęła się za to wojna domowa (w której Usrael zgodnie ze swoimi tradycjami opuścił swoich dotychczasowych sojuszników) i handel narkotykami, a później rządy talibów, a po ich obaleniu znowu rządy mafii narkotykowej.

Konkludując ośmielę się stwierdzić, że powrót króla i monarchii wydaje się jedynym sensownym rozwiązaniem dla Afganistanu. Wspominane w tekście mocarstwa (wszystkie) niech lepiej od tego kraju trzymają się z daleka, bo nabroiły już wystarczająco.

Jacek: http://cenzurzenie.blog.onet.pl/

11 września 2016