W stosunkach międzynarodowych od najdawniejszych czasów grano losami słabszych uczestników (historia Polski to najlepszy tego przykład). Robiono to także już wtedy, gdy nie znano jeszcze pojęcia suwerenności.

Pisząc niniejszy artykuł nie kieruję się jakąś szczególną sympatią dla Niemców. Pragnę tylko naświetlić tylko pewne fakty historyczne.
„Jeśli chodzi o osobisty sukces, nie było bardziej szczęśliwej kariery niż kariera Winstona Churchilla. Jeśli chodzi o cierpienie milionów ludzi i zniszczenie szlachetnego gmachu ludzkości, nie było bardziej katastrofalnej kariery”. The European and English Journal. .Źródło: American Manifest Destiny and the Holocausts , s. 176.

Ten artykuł to kontynuacja dwóch poprzednich. Polski katolicyzm w znacznej mierze przypomina prawosławie. Jest w równej mierze obrzędowy i emocjonalny. Zbawienia upatruje we wzlocie, który zwykle staje się tylko słomianym zapałem (wręcz polska wada narodowa), nieprzypominającym katolickiej, ascetycznej „drogi na Górę Karmel”.
Nie przywiązuje wagi do dogmatów oraz intelektualnych treści wiary.

Będzie to artykuł trudny, naszpikowany rozważaniami filozoficznymi i psychologicznym. Dla potrzeb analizy będzie zawierał wiele cytatów.
Jan Maciejewski w książce „Nic to! Dlaczego historia Polski musi się powtarzać?” (Kraków, 2025) postawił bardzo śmiałą, ale niestety prawdziwą tezę, że wraz z rozbiorami daliśmy się zwieść jako naród kłamstwu romantycznemu.