10 kwietnia 1993 roku polski emigrant Janusz Waluś zabił dwoma strzałami w kark i dwoma strzałami w głowę przywódcę południowoafrykańskiej partii komunistycznej, Chrisa Haniego. Zabójstwo to wyglądało jak klasyczna egzekucja.
Aresztowany Waluś pił piwo z policjantami, poczuł się odprężony (jego zdaniem ktoś dosypał mu do piwa narkotyków) i wygadał, że do morderstwa przekonał go Clive Derby-Lewis, wpływowy polityk Partii Konserwatywnej, który pożyczył mu pistolet użyty w zamachu.

W przypadku zamachu na prezydenta Kennnedyego być może wszystko wygląda inaczej niż przedstawiała oficjalna wersja wydarzeń. James E. Files przyznaje się do tego, że był strzelcem w zamachu na prezydenta Johna F. Kennedy’ego. Wymienia on też swoich wspólników. Dla przypomnienia: prezydent USA Kennedy zginął w zamachu 22 listopada 1963 roku. Lee Harvey Oswald stał się kozłem ofiarnym, którego przedstawiono jako sprawcę. Od tego czasu jednak pojawiło się wiele niespójności w tej oficjalnej wersji.

Przeraża mnie kult powstań klęskowych i w ogóle szersze zjawisko wymienionej w tytule artykułu mentalności. Najlepszym ich wyrazem jest jedno z najgłupszych twierdzeń: Gdyby nie powstania, nie mówilibyśmy po polsku.

Tym bohaterem był Stanisław Skalski, as polskiego lotnictwa.
Po wojnie pastwili się nad nim komuniści, którzy skazali go na karę śmierci. Szczęśliwie jednak nie wykonano tego wyroku.
Uczestniczył w Bitwie o Anglię. Podczas II wojny światowej zestrzelił 22 niemieckie samoloty. Urodził się 27 listopada 1915 roku w Kodymie na Ukrainie. W latach 1948–1956 więzili go komuniści, a 7 kwietnia 1950 roku skazano go na karę śmierci – szczęśliwie niewykonaną.