Kultura

K O N T E M P L A C J E

Jest cisza gładsza niż noc,
Jest cisza bielsza niż dzień.
Świątecznych ludzi
Świąteczne sumienia.
A ja trwam w ciszy
Nieskończenie innej.
Trudnej i pięknej -
Choć równie niewinnej.
Trwam w ciszy
Która jest muzyką.
Niemą poezją spalonego ciała.

Kto umie jak cisza
Melodie układać?
Albo kto umie
Z taką ciszą gadać?
Nie z ciszą boru
Lub ciszą jeziora,
Lecz z ciszą nocy
Gdy jest taka pora,
Z ciszą izb szarych
Chłodnych, głuchych.

Ja to potrafię!
Gdy nieraz bywam
W objęciach niedoli
To nawet i księżyc
Zapyta, co boli,
I promieniami

. . .

Przybiegło do mnie
Dziecko.
Zaszczebiotało,
Zakwiliło,
Różową rączką
Pogładziło
Moje kolana
I pobiegło
Roześmiane,
Rozbawione,
Promieniując wokół
Swoją beztroską
Szczęśliwością
Nieskażoną miłością.

Jak dziecko.

Jakiej potrzeba
Pracy,
By móc powiedzieć-
-Jestem tak czysty,
Tak szczęśliwy,
Niewinny

Jak dziecko

Jakiej potrzeba
Wiary, Nadziei
By zmyć
Z naszego życia
Brud
Otaczających nas
Żądz, namiętności
Zachłanności.

Jakiej potrzeba
Miłości
By kochać
Tak przejrzyście,
Szczerze,
Naiwnie,

Jak dziecko.

M O J E M I A S T O N O C Ą

Smutne jest
Moje miasto nocą
Gdy niebo jest martwe,
Bez gwiazd,
Gdy tylko latarnie
Uliczne migocą,
I cisza jest martwa,
Że strach

Martwe są domy
I martwe ulice,
Ani westchnienia
Czy skowytu psiego.
I czekasz z nadzieją
Czasu zmartwychwstania
I pragniesz
Nieba błękitnego.

A czas jakby zamilkł
Niemierzony niczym,
Prócz biciem serca
Czy powieki mgnieniem.
kurczy się przestrzeń
W ledwie kilka cieni
I wołasz świtu
Całym piersi tchnieniem.

Smutne jest
Moje miasto nocą,
Gdy niebo jest martwe,
Bez gwiazd.
Latarnie
Jak gwiazdy