Zbliża się wielkimi krokami okrągła 80 rocznica powrotu Ziem Zachodnich i Północnych. Rocznicę tę bardzo fetowano w Polsce Ludowej. W tzw. wolnej Polsce, a faktycznie w chazarskim Polin całkiem o niej zapomniano. Zupełnie niesłusznie!
Przeglądając internet ze smutkiem możemy stwierdzić, że w tzw. wolnej Polsce to fundamentalne dla współczesnego państwa wydarzenie nie doczeka się prawdopodobnie żadnych oficjalnych upamiętnień. Świadczy to dobitnie, że dzisiaj nami nie rządzą Polacy.
Polskiej granatowej policji działającej w Generalnym Gubernatorstwie w latach okupacji niemieckiej nigdy całościowo nie potępili ani polski rząd na emigracji ani nawet komuniści. Którzy co prawda powołali komisję weryfikacyjną dla byłych granatowych policjantów. Policjanci ci jednak podczas okupacji niemieckiej spotykali się z ostracyzmem społecznym. Powszechnie uważano ich za sługusów Niemców i pogardzano nimi. Czy jednak do końca słusznie?
Policję tę nazywaną od koloru mundurów granatową powołało do życia rozporządzenie generalnego gubernatora Hansa Franka z 17.XII,1939 r.
Jan Engelgard jest jednym z redaktorów narodowo- demokratycznej „Myśli Polskiej”. Ostatnio ukazała się jego książka pt. Rosyjski syndrom. Przedtem wydano jego powieść „Klątwa Generała Denikina” i zbiór tekstów „Wirus rusofobii”, poświęconej polskiemu stosunkowi do Rosji.
Osnową treści „Rosyjskiego syndromu” jest gra dyplomatyczna, prowadzona w 1919 r. z przywódcą „białych” Rosjan”, Antonem Denikinem.
Grecki termin phobos – strach, nieprzyjaźń, w literaturze przedmiotu najczęściej błędnie utożsamia się z uprzedzeniami opartymi na stereotypach i włącza do struktury tego zjawiska.
Fobia powstaje na gruncie danego modelu kulturowego i wynika z nieznajomości, niezrozumienia i nieakceptacji innej, nieznanej kultury.
Dla każdej republikańskiej demokracji parlamentarnej, a taką właśnie formułę na życzenie czy wręcz kaprys Józefa Piłsudskiego przyjęto dla odrodzonej Rzeczypospolitej bez większych zastrzeżeń ze strony głównych sił politycznych (a więc z pominięciem komunistów i monarchistów, kluczowym zagadnieniem pozostaje stworzenie większości posiadającej zdolność sformowania rządu, możliwie spójnego, stabilnego, trwałego.
Wanda Wasilewska - postać hołubiona i wywyższana pod niebiosa w okresie PRL. W czambuł potępiana na kolejnych falach tzw. dekomunizacji. Postaram się tu odpowiedzieć na pytanie: Czy do końca słusznie?
Była córką Leona Wasilewskiego, socjalisty, a zarazem i działacza niepodległościowego, bliskiego współpracownika Józefa Piłsudskiego.
Celem tego artykułu nie jest bynajmniej obrona PRL czy komunizmu, ale sprawiedliwa rzetelna ocena pierwszych lat powojennych przed nastaniem totalitarnej bermanowszczyzny, także w kulturze w latach 1949 – 1956.
Podstawą do napisania niniejszego artykułu jest pozycja napisana przez trzy wielce zasłużone dla polskiego bibliotekarstwa autorki: Wandę Dąbrowską (1884-1974), Jadwigę Czarnecką (1914-2008) i Józefę Słomczewską (1907-1989) „555 książek wydanych w okresie powojennym”.
Po zabójstwie drugiego z braci Kennedych w dniu 5 czerwca 1968 roku prasa amerykańska i światowa pisała o fatum wiszącym nad rodziną Kennedy ze stanu Massachusetts. Niewykluczone, że dowiemy się wkrótce, kto tę klątwę zaplanował i przeprowadził.
Prezydent-elekt Donald Trump, obiecał już Kennedy’emu Jr. swoje wsparcie w śledztwie. Po objęciu przez niego urzędu nowa komisja prezydencka ma ujawnić ostatnie zapieczętowane dokumenty dotyczące zabójstwa.
Opiszę tu być może jedno z najdrastyczniejszych posunięć dokonanych przez izraelskie służby specjalne u początku państwa żydowskiego w Palestynie.
Pierwszy numer IsraelDefense ujawnił prawdę o tym, jak wywiad izraelski wysyłał żydowskich mężczyzn do arabskich wiosek, by żenili się z muzułmankami i zakładali z nimi rodziny.
Ci ludzie żyli w kłamstwie, dopóki nie ujawniono tajemnicy. Przedstawiono ją teraz w całości po raz pierwszy i z pierwszej ręki.
10 kwietnia 1993 roku polski emigrant Janusz Waluś zabił dwoma strzałami w kark i dwoma strzałami w głowę przywódcę południowoafrykańskiej partii komunistycznej, Chrisa Haniego. Zabójstwo to wyglądało jak klasyczna egzekucja.
Aresztowany Waluś pił piwo z policjantami, poczuł się odprężony (jego zdaniem ktoś dosypał mu do piwa narkotyków) i wygadał, że do morderstwa przekonał go Clive Derby-Lewis, wpływowy polityk Partii Konserwatywnej, który pożyczył mu pistolet użyty w zamachu.
