Historia

Już od 2 września 1939 r. na Mierzei Wiślanej (36 km od Gdańska) Niemcy, walcząc o przestrzeń życiową, uruchomili jeden z najcięższych obozów II wojny światowej. Istniał najdłużej – aż do 9 maja 1945 r. Z nazwy koncentracyjny, tak naprawdę – śmierci.

Więźniów niemieccy narodowi socjaliści (tak, socjaliści – J.Ł.) uśmiercali pracą, potwornymi warunkami żywnościowo-sanitarnymi i cyklonem B. Stutthof powstał w celu „ostatecznego rozwiązania kwestii polskiej” na terenie Pomorza Gdańskiego. Potem podobnego ludobójstwa dokonywano wobec Żydów.

To historia prawdziwa, a nawet banalna w swej prostocie. Czasami nawet niestety można odnieść wrażenie, że skądś dziwnie znajoma i jakby działa się ciągle od nowa i bez ustanku.

Paweł Morozow urodził się tobolskiej guberni, w chłopskiej rodzinie białoruskich przesiedleńców czasów reformy rolnej jeszcze carskiego ministra Piotra Stołypina. Był najstarszym z pięciorga dzieci; Grigoria zmarłego w niemowlęctwie, urodzonego w 1922 roku Aleksieja, Fiodora rocznik 1923 i Romana urodzonego w roku 1928.

Tym przestępstwem było dezinformowanie polskiego społeczeństwa prowadzone przez oficjalną państwową propagandę we wrześniu 1939 r.

Ówcześni dziennikarze mogą być jednak przynajmniej w pewnej mierze usprawiedliwieni, ponieważ we wrześniu 1939 r. funkcjonujące w warunkach cenzury wojennej gazety musiały przedrukowywać oficjalny przekaz polskiego ministerstwa informacji propagandy oraz wojskowego Biura Koordynacji Propagandy.

To instytucje państwa, już zresztą wówczas jedną nogą w Rumunii, odpowiadały za oszukiwanie społeczeństwa do ostatniej chwili, a nie redaktorzy tytułów prasowych.

Piszę ten artykuł z wielkimi obawami. Po tekście o fatalnej decyzji o Powstaniu Warszawskim ktoś insynuował mi wychwalanie pod niebiosa Stalina, chociaż człowiek inteligentny bez trudu mógł dostrzec, że pisałem ten tekst z punktu widzenia realizmu politycznego. Pomieszał epoki i różne wydarzenia historyczne. Np. poruszył kwestię operacji polskiej NKWD, chociaż w ogóle nie pisałem o wydarzeniach sprzed II wojny światowej. Postawę realizmu politycznego można dostrzec w stwierdzeniu „mimo faktów dokonanych podczas wojny”.