Jerzy Kropiwnicki

Pan poseł Kukiz i jego partyjni współtowarzysze podlegają niesłuchanej krytyce. Powinno mnie to cieszyć, bo p. Kukiza od niemal 20 lat NIE LUBIĘ! I mam po temu dobre powody. I nie moje zmartwienie, czy on jest w koalicji z PiSem, czy wręcz przeciwnie. Nie należę ani do PiSu, ani do żadnej części parlamentarnej prawicy. Czasem im kibicuję – ale tu nie o tym. Otóż nie cieszy mnie powód ataku na p. Kukiza. Z całego tego medialnego hałasu rozumiem, że powody są dwa, ze sobą częściowo związane. Dziś zajmę się jednym z nich – wnioskiem o reasumpcję, czyli powtórzenie głosowania.

Mają wzrosnąć zarobki posłów, senatorów, ministrów, Premiera i Prezydenta. Właściwie już podniesiono te z nich, o których zdecydował Prezydent swoim Rozporządzeniem. I natychmiast rozpoczęła się nagonka medialna. I sięgnięto do starych ogranych chwytów: „biedna emerytka”, „rodzina z trudem wiążąca koniec z końcem”, a z drugiej strony „bezczelne nieroby w Parlamencie”. To propagandowe „tsunami” całkowicie zagłusza głosy rozsądku. Bo zawistników nie brakuje – ani w mediach, ani w polityce, ani w ogóle w naszym życiu.

Stan Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie u schyłku wojny wynosił 200.000 żołnierzy. Nie znam liczby poległych na różnych frontach – od Narwiku po Tobruk. Znamy miejsca najważniejszych bitew i wiemy o bohaterskiej obronie Wielkiej Brytanii przez polskich lotników. Jak się okazało, wbrew nadziejom, polscy żołnierze walczyli i ginęli za Francję i za Norwegię. W interesie Wielkiej Brytanii w Afryce, we Włoszech i w Europie Północnej. Pod obcymi rozkazami, choć kierowanymi za pośrednictwem Rządu RP i Naczelnego Wodza. Nie dane im było walczyć o wolność swojej Ojczyzny, choć mieli takie złudzenia.

W końcu lipca 1981 w kilkunastu miastach Polski odbyły się manifestacje – „Protesty Głodowe” organizowane przez NSZZ „Solidarność”. Bezpośrednią ich przyczyną były podwyżki cen żywności, zmniejszenie kartkowych przydziałów mięsa, a przede wszystkim bałagan organizacyjny przy państwowej dystrybucji żywności. Puste półki w sklepach, kilometrowe kolejki, w których na dostawę towaru oczekiwało się godzinami i widmo rzeczywistego głodu. Protesty głodowe na krótko rozładowały napięcia społeczne. Nastąpiła poprawa w dystrybucji – choćby dlatego, że kartki zaczęto numerować i rejestrować.