W każdym bądź razie dla Polaków bezcenna uwaga! Patrzmy w polityce nie tylko na powierzchnię, ale przede wszystkim znacznie głębiej. Dotyczy to także historii. Każdy Polak powinien przeczytać dzieła np. księdza Waleriana Kalinki – założyciela zakonu zmartwychwstańców (konserwatywni stańczycy) i Romana Dmowskiego (narodowcy).
Być może nawet w tych naszych wielorako zawikłanych ciekawych czasach (stare chińskie przekleństwo brzmiało: Obyś żył w ciekawych czasach). Może to lepiej dla literatury? Najlepsze wiersze, powieści, Lenartowicza, Syrokomlę, Prusa, Sienkiewicza, Orzeszkową, Konopnicką, Rodziewiczównę i wielu, wielu innych. Pod koniec wieku błysnęły talenty Wyspiańskiego, Żeromskiego oraz pomniejszych pisarzy.
Nieprzypadkowo piszę o złu III RP, a nie o złu w III RP. Państwo to uważam całkowicie jedynie za kontynuację i mutację (wyjątkowo złośliwą) PRL-u, doskonały wynik pracy WSI w Magdalence i przy okrągłym stole (typowa symbolika masońska). Fundamenty założycielskie PRL wewnątrz kraju (pomijam w tym artykule całkowicie kwestię zależności od Sowietów): bandyci, złodzieje, koniokraci, często agenci gestapo zwerbowani do UB (cóż, prymitywom broniącym własnej skóry raczej było obojętne, komu służą). Po likwidacji UB w 1956 r.
Zupełnie błędnie interpretuje źródła przemocy wobec kobiet, sprowadzając je do tradycji i „stereotypów” pomijając choćby zupełnie nałogi, seksualizację i wynikające z niej przedmiotowe traktowanie kobiety. W ogóle te poglądy są wyrazem ideologii marksistowskiej lub skrajnie feministycznej. Kraje, które przyjęły ten „dokument” charakteryzują się dużo większą przemocą wobec kobiet i bardzo narastającą przemocą wobec mężczyzn (np. Szwecja, chociaż statystyki mówią o większym nasileniu przemocy domowej w Danii).
Nieprzypadkowo wybieram jako przedmiot swego porównania tych właśnie Papieży. Grzegorz XVI (pontyfikat w latach 1831 – 1846) był ostatnim wybranym na Tron Piotrowy zakonnikiem (kamedułą). Przez cały czas pontyfikatu pozostał skromnym mnichem. Jakże to niepodobne do hołubionego przez lackie, a najczęściej wrogie Kościołowi katolickiemu mendia Franciszka.
Pierwsze skojarzenie zapewne prowadzi Czytelników do węża rajskiego, symbolizującego Szatana, który niewątpliwie jest odpowiedzialny za grzech oraz różne nieszczęścia i bolączki ludzkości. Na pewno takie skojarzenie jest uzasadnione. Oprócz węża z Księgi Rodzaju w Biblii mamy jednak do czynienia również z wężem z Księgi Liczb. Otóż Izraelici zaczęli na pustyni szemrać przeciwko Bogu i przeciwko Mojżeszowi. „I zesłał Pan na lud węże o jadzie palącym, tak iż zmarła duża liczba Izraelitów”. Mojżesz wstawił się za ludem. Pan Bóg kazał sporządzić węża z miedzi i umieścić go na wysokim palu.
Nasze codzienne życie pełne jest trudności, zmagań i niepowodzeń. Często ogarnia nas zniechęcenie, a nawet apatia. Skąd czerpać siłę? – ze spojrzenia na Chrystusowy Krzyż. To powinno nam dodać sił w naszych trudniejszych chwilach. Pieśń wielkopostna mówi nie na darmo: „Krzyżu Chrystusa bądźże pozdrowiony, na wieczne czasy bądźże pochwalony. Moc z Ciebie płynie i męstwo, w Tobie jest nasze zwycięstwo”.
Wielu duchownych na czele z obecnym Papieżem Franciszkiem przejawia jakieś dziwne zauroczenie dzisiejszymi Żydami. Popełniają jednak podstawowy błąd utożsamiając religię dzisiejszych Żydów (judaizm rabiniczny) z religią biblijną (jahwizm, mozaizm lub judaizm biblijny).
O wcześniejszym okresie historii trudno powiedzieć, żeby dzieciństwo szczególnie chłopców z biedniejszych domów było sielskim okresem godnym pozazdroszczenia. To była tania siła robocza, której nie okazywano i nie pozwalano okazywać żadnych serdecznych uczuć. Bicie, często bez umiaru stosowano wobec nich jako jedyny środek wychowawczy. Zupełnie inny system wychowania chłopców i to wcale nie będących przysłowiowymi aniołkami zaproponował pod koniec XIX w. uczeń św. Jana Bosco – ksiądz Bronisław Markiewicz (dziś już Błogosławiony).
Z takim terminem spotkałem się wertując stary (z 1991 r.) numer „Przeglądu Powszechnego”. Oznacza on przekazywanie wiadomości o historii poprzez opowiadanie młodszym pokoleniom o wydarzeniach, w których czynnie uczestniczono.
