Jacek Łukasik

W 1981 r. wprowadzono w Polsce stan wojenny pod pretekstem, że „siły antysocjalistyczne podnoszą głowę”.
„Siły antysocjalistyczne” które miały opanować Solidarność, której trzonem byli robotnicy, a szerzej pracownicy najemni, którzy według marksistów z definicji nie mogli być antysocjalistyczni. Propaganda komunistyczna znalazła na to sposób. Przedstawiała wszystkim, że zostali oni opanowani przez „siły antysocjalistyczne” i dlatego zbuntowali się przeciwko ustrojowo socjalistycznemu, partii komunistycznej i sojuszowi ze Związkiem Radzieckim.

Celem tego artykułu nie jest bynajmniej obrona PRL czy komunizmu, ale sprawiedliwa rzetelna ocena pierwszych lat powojennych przed nastaniem totalitarnej bermanowszczyzny, także w kulturze w latach 1949 – 1956.
Podstawą do napisania niniejszego artykułu jest pozycja napisana przez trzy wielce zasłużone dla polskiego bibliotekarstwa autorki: Wandę Dąbrowską (1884-1974), Jadwigę Czarnecką (1914-2008) i Józefę Słomczewską (1907-1989) „555 książek wydanych w okresie powojennym”.

Opiszę tu być może jedno z najdrastyczniejszych posunięć dokonanych przez izraelskie służby specjalne u początku państwa żydowskiego w Palestynie.
Pierwszy numer IsraelDefense ujawnił prawdę o tym, jak wywiad izraelski wysyłał żydowskich mężczyzn do arabskich wiosek, by żenili się z muzułmankami i zakładali z nimi rodziny.
Ci ludzie żyli w kłamstwie, dopóki nie ujawniono tajemnicy. Przedstawiono ją teraz w całości po raz pierwszy i z pierwszej ręki.

W przypadku zamachu na prezydenta Kennnedyego być może wszystko wygląda inaczej niż przedstawiała oficjalna wersja wydarzeń. James E. Files przyznaje się do tego, że był strzelcem w zamachu na prezydenta Johna F. Kennedy’ego. Wymienia on też swoich wspólników. Dla przypomnienia: prezydent USA Kennedy zginął w zamachu 22 listopada 1963 roku. Lee Harvey Oswald stał się kozłem ofiarnym, którego przedstawiono jako sprawcę. Od tego czasu jednak pojawiło się wiele niespójności w tej oficjalnej wersji.