Unijne dotacje miały być wybawieniem z licznych problemów trapiących Polskę. W pewnym sensie tak się stało, jednak nawet tam, gdzie efekty przyjmowanych dotacji widać „gołym okiem”, pojawia się pytanie: co dalej?

Przystępując do omawiania wad państwa opiekuńczego, należy zacząć od opisu takiego państwa, a przynajmniej od przedstawienia charakterystycznych jego właściwości. Właściwości te bowiem, aczkolwiek w zamierzeniach inicjatorów miały być zapewne zaletami tego politycznego projektu, tzw. „zdobyczami”, stały się jego wadami i to wadami nieusuwalnymi bez zasadniczej zmiany nie tylko samego modelu państwa, ale i kreowanego przez nie, a w każdym razie sprzyjającego wytwarzaniu się pewnego sposobu myślenia.

Okoliczności, w których komisja ds. służb specjalnych opiniowała odejście Janusza Noska ze stanowiska szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego, są precedensem w historii polskich służb. Nigdy wcześniej nie mieliśmy do czynienia z sytuacją, w której ten, kogo odejście komisja miała zaopiniować, nie był fizycznie obecny na posiedzeniu i nie miał możliwości bezpośredniego przedstawienia swoich racji.

„Historia uczy nas, że brak sprzeciwu – aktywnego i na czas – wobec tego rosnącego niebezpieczeństwa – zarówno w poszczególnych krajach, jak i w europejskich instytucjach – może doprowadzić do tragicznych konsekwencji. Wtedy będzie za późno” – pisze Vaclav Klaus w liście otwartym do demokratów Europy, przestrzegając przez lewacką rewolucją w ramach UE.