Unijne

Po wyborach do Parlamentu Europejskiego wiele się mówi o konieczności stworzenia prawicowej koalicji, która mogłaby rozbić dominujący dotąd układ PPL-SD. Szanse są, jeśli uda się zjednoczyć „pod jednym sztandarem” wszystkich, którzy są zmęczeni jej dominacją. Nie będzie to proste, bo między nimi są bardzo poważne kontrowersje programowe. W takich czasach tylko ludzie o nadzwyczajnej wiedzy i zdolnościach politycznych mogą dokonać „cudu”. PiS miał takich dwóch: Jacka Saryusz-Wolskiego i Ryszarda Czarneckiego. Pierwszy z nich znał PE „od podszewki”.

Miał być godny Polski i służący jej interesom gospodarczym oraz lądowiskiem armii sprzymierzonych w NATO. I dobrze skomunikowany liniami kolejowymi z wszystkimi wielkimi miastami Polski. Nie będzie. Przynajmniej, dopóki u władzy będzie rząd Donalda Tuska. Najpierw zlikwidowano plany rozbudowy sieci kolejowej. Została (na nasze, łodzian, szczęście) linia Warszawa- Łódź z „Igrekiem” na Zachód. Następnie ogłoszono konieczność dodatkowych badań, choć powinno się już zacząć prace przygotowawcze do budowy pasów startowych i terminala.

Były premier Kazimierz Marcinkiewicz wystąpił w Polsat News z wywiadem z okazji XXlecia Polski w UE. Okazał się być euroentuzjastą niemal od urodzenia. Nie mogę sobie przypomnieć, by taką postawę reprezentował w ZChNie. Był przecież we władzach naszej partii. Euroentuzjastów, uważających, iż wstąpienie do UE jest „celem samym w sobie” tam nie było. Byli „eurorealiści” i „eurosceptycy”. Do eurorealistów niewątpliwie zaliczał się Wiesław Chrzanowski i Ryszard Czarnecki. Do eurosceptyków – grono skupione wokół Jana Łopuszańskiego. Ja też euroentuzjastą nie byłem.