W roku bieżącym minie półwiecze od zwołania przez błogosławionego Jana XXIII Soboru Watykańskiego II.Spotykam się z bardzo różnymi ocenami tego wydarzenia w życiu Kościoła: od bezkrytycznej akceptacji wszelkich zmian - nie tyle nawet soborowych, co posoborowych.Z drugiej strony niektórzy tradycjonaliści nie zostawiają na Soborze Watykańskim II suchej nitki uznając go za źródło największego kryzysu w dziejach Kościoła inie dostrzegając w nim żadnych pozytywów. Niektórzy idą tak daleko, że odróżniają katolicyzm od "posoborowia".

Do niedawna zgodnie z poglądami narodowo - konserwatywnymi(wcale nie komunistycznymi!) Powstanie Warszawskie uważałem za niefortunną awanturę (poglądy Jędrzeja Giertycha - narodowca czy Jana Emila Skiwskiego -konserwatysty), a ludzi, którzy podjęli decyzję o jego wybuchu za nieodpowiedzialnych dowódców i polityków. Widziałem jedynie zniszczenie Warszawy, śmierć wielu powstańców i ludności cywilnej. Pochłonęło ono lwią cześć najlepszej młodzieży, która potem walczyłaby z wielkim zapałem i oddaniem z komunizmem.

Jasna Góra – jak zawsze nie boi się epitetów – nie jest politycznie poprawna. 3 maja 2012 właśnie tam uroczyście odsłonięto – poświęcono Epitafium Smoleńskie, 30 lipca mogłem je zobaczyć - dotknąć. Do komputera siadam 31 lipca na 24 godziny przed Godziną „W”. Oczywistym jest, że porównam katastrofę smoleńską z Powstaniem Warszawskim. I niech się wielu zgorszy... mamy wolność.

Nie bardzo orientuję się w kulisach tzw. sprawy Amber Gold, pewnie gdyby nie cała „afera” niewiele bym o tej firmie wiedział, ale nie mogę się powstrzymać przed choćby próbą wyciągnięcia pewnych wniosków.