Historia lat osiemdziesiątych...

Może tym razem wątek ożyje. Wątek założony w czerwcu 2008, w wyniku chlapnięcia

z okazji 25 rocznicy śmierci księdza Jerzego miałem pokazać, że żyliśmy w państwie milicyjnym. No żyliśmy. Konfidencka notatka z tego co robię po pracy, została włożona do teczki personalnej w miejscu pracy. Notatka naprawdę była podpisana przez kierownika M-32 Jana Pabisa - jakim czortem... Czyżby sam za mną chodził: To raczej nie możliwe, notatkę przyniósł mu konfident. Owszem nie zdawałem sobie sprawy z tego, że mogę być śledzonym na każdym kroku... Ale, ostentacyjnie nie nosiłem się. Raczej, kontem oka, zobaczyłem zdjęcie księdza na płotku. Przed zamknięciem kwiaciarni – przy ulicy Garncarskiej (budynek stoi do dziś) po prawej jej stronie, idąc od fary, przed Strawą – poszedłem zamówić wiązankę, owszem z biało-czerwonych kwiatów, bez szarf... Na drugi dzień, też przed zmrokiem, poszedłem ją odebrać. Pani przypięła szarfy, bez rozkładnia ich. Szybkim krokiem poszedłem pod kościół powiesiłem rozłożyłem odszedłem.... sekundy.

Okoliczności. W marcu 1985 roku, na skutek dwumiesięcznej przepychanki z piomowską bezpieką odchodzę z pracy w Piomie. To ewenement, w firmie jak mówili zmilitaryzowanej czy jakoś tak – pułkownik, po 13 grudnia był dyrektorem, odchodzę za porozumieniem stron. W najważniejszym etapie tej przepychanki woła mnie do siebie szef produkcji pan Siekierski. Prosi oto abym jeszcze raz przemyślał swoją decyzję o zwolnieniu się z pracy w Piomie. Tłumaczył mi, że jestem młodym ojcem i najprawdopodobniej tyle gdzie indziej nie zarobię, z resztą wątpił czy znajdę pracę. I tu uwaga, po tym, jak zdecydowanie odpowiedziałem mu, że odchodzę pan dał mi moją własną teczkę personalną do reki i kazał iść do konkretnego biura, które w dalszej części miało się zajmować moją sprawą. Ja głuptaś wziąłem teczkę papierową wiązaną tak grubą, że niemożna było jej zawiązać, poszedłem do owego biura a tam kierownik biura właśnie wyszedł. Z nudów, zbyt długiego czekania, zajrzałem do niej. Jaki byłem głupi, że tej teczki w jakiś sposób nie skopiowałem. W IPN jej nie ma. To pierwszy solidaryzujący się ze mną element. Było ich więcej.

Jeśli mówię o rozmowie Polaków o tamtym czasie to mam na myśli rozmowę po pierwsze między tymi co rzekomo po dwóch stronach polskiej barykady. Potem będzie łatwiej.

Po wielu latach, niespodziewanie już po 2000 r spotykam pana Jana Pabisa. Jadę rowerem, skrajem lasu przed Kołem i przypadkiem skręcam głowę w kierunku luksusowej wiaty na tzw. pracowniczej działce i widzę pana Jana jakby wrytego w ziemię - widział mnie wcześniej. Na twarzy rysował się strach z nienawiścią. Przejechałem, tak samo głupio jak przed laty z teczką w rękach. Powinienem zatrzymać się, podejść poprosić o rozmowę. Zapytać co, po co, dlaczego. Pan po kolejnych latach zmarł. Byłem na pogrzebie. Przyjąłem Pana Jezusa za jego duszę.

To oczywiście kosmiczny skrót, tego co działo się w piomie ze mną koło mnie... Każdy z nas aktywnych w tamtym czasie ma w pamięci i papierach elementy, które złożone w całość wiele nam wyjaśni, z tego, co jest dziś. Np. związek byłej bezpieki z bunkrem przy Słowackiego i Kostromskiej. Z co najmniej 1/4 terytorium miasta Piotrkowa.
witold k