Jacek Łukasik

Wiele obiekcji wzbudza działalność Instytutu Pamięci Narodowej. Powołano go w celu badania zbrodni na narodzie polskim. Jednak w pierwszym rżedzie „zbrodniami Polaków na narodzie żydowskim”.
Potwierdził to nie kto inny, jak A. Kwaśniewski: „IPN celująco zdał najważniejszy w swojej historii egzamin w sprawie Jedwabnego. Nie jestem w stanie sobie nawet wyobrazić, co byłoby, gdyby takiej instytucji wówczas zabrakło”.

Grzegorz Braun popełnił straszliwą dla systemu myślozbrodnię. Zakwestionował podany oficjalnie do powszechnego wierzenia dogmat o Auszwicu, czym wywołał klangor i skowyt elyt. Dlaczego – naruszono i podważono – filar przemysłu holokaustu – ilustruje nie tylko stopień przejęcia przez środowiska żydowskie kontroli nad dyskursem publicznym w Polsce, a śledztwo, wdrożone przez prokuratorów Instytutu Pamięci Narodowej przeciwko sprawcy owej myślozbrodni skłania do przypomnienia, jak doszło do wprowadzenia do ustawy o IPN art. 55, przewidującego penalizację tzw.

„Jeżeli człowiek z Paragwaju zostaje pobity, bo ktoś puścił plotkę, że fotografuje dzieci, co okazało się nieprawdą, to po prostu przypomina mi pogrom kielecki, kiedy się rozsyłało plotki, że Żydzi porywają” – przekonywała Dominika Wielowieyska z Michnikowej „GóWno prawda” na antenie TVP Info w likwidacji.
Pracownica tej gadzinówki nie ma racji z prostego powodu. Pogromu kieleckiego nie było. Była prowokacja kielecka, czy też tragedia kielecka.

W niezbyt wyeksponowanych szwedzkich archiwach internetowych można znaleźć... artykuły szwedzkich autorów, potwierdzające niesłychane barbarzyństwo najeźdźców zza Bałtyku.
Ten konflikt zbrojny przyniósł Polsce olbrzymie straty materialne i odcisnął się w ogromnym stopniu na dalszej historii. W połowie XVII w. – w dobie tak zwanego potopu szwedzkiego – populacja Rzeczpospolitej skurczyła się nawet o 30 proc. Samego Wielkiego Księstwa Litewskiego – niemal o połowę.