Jacek Łukasik

Ten artykuł o Armenii jest dalszym ciągiem poprzedniego. Ormianie nadto dobrze wiedzieli, co czeka ich rodaków pod władzą azerską. Okręg Nachiczewania, jeszcze w latach 20-tych XX w. absolutnie ormiański, w naszych czasach „oczyszczono” z Ormian, ich kościoły i klasztory zburzono, a cmentarze zaorano. Żadna oświecona persona na zachodzie nie ujęła się za Ormianami na tamtym terenie. Nie zapadła żadna uchwała ONZ potępiająca unicestwienie ormiańskich pomników kultury. UE nie nałożyła swoich bzdurnych sankcji na Azerbejdżan. Cisza.

Dzisiejszy mój artykuł jest kontynuacją poprzedniego. Czytając przytoczone przeze mnie przemówienia rabinów, trudno nam uwierzyć, że pochodzą sprzed 150 lat, ponieważ brzmią tak aktualnie, wręcz współcześnie. Czego bowiem tam nie ma? Opisano tam wszystko, co my dzisiaj nazywamy marksizmem, marksizmem kulturowym, marszem przez instytucje, teorią krytyczną, gender – bo jak inaczej można interpretować słowa: mając prasę, będziemy mogli urabiać opinię publiczną w kierunku dla nas pożądanym, zmienić, przeobrazić poglądy i pojęcia dotychczasowe w zakresie np.

Każdy, kto choćby przeczytał powieść Bolesława Prusa „Faraon”, nie mówiąc już o historykach – badaczach starożytnego Egiptu, zdaje sobie sprawę, jak ważną rolę w tym kraju odgrywali kapłani pogańskiej religii egipskiej. Stanowili oni grupę mędrców, która oprócz tego, że miała wpływ na losy kraju, to byli oni również nauczycielami młodych pokoleń, doradami ludzi dorosłych, spełniali obowiązki religijne, jako astrologowie mieli wpływ na politykę, a ponadto byli znawcami własnego kraju i sąsiadów.

Przez kilka wieków aż do końca I wojny światowej sułtańska Turcja była mocarstwem jako Imperium Otomańskie, albo Osmańskie. To mocarstwo znacznie osłabło w XIX i na początku XX wieku tracąc swoje zdobycze na Bałkanach, a od 1918 r. skurczyło się do własnego terytorium etnicznego: małoazjatyckiej Anatolii i niewielkiego europejskiego skrawka ze Stambułem (Konstantynopolem).