Męski Różaniec w PT

Tym razem; mowa o pięćdziesiątym pierwszym Męskim Różańcu w PT moim czwartym; chcę wskazać na autentyczność wspólnoty męskiego różańca. Rzecz wspaniała. Mamy, w naszym kraju, pełnię swobody organizowania się w tym cyklicznych akcji. Jest tego do wyboru do koloru. Ludziska za własne pieniądze, czas, zjeżdżają się, z chodzą się aby tworzyć, podtrzymywać więzi rozwijać się.

Do meritum.

W sobotę (8 października) drugi raz uczestniczyłem w Męskim Różańcu w PT. Inicjatywę, dobrą porządnie przygotowywaną, wspieram w mowie, piśmie, modlitwie od zawsze. Od projektów realizowanych przez Forum Ruchów Katolickich, z lat osiemdziesiątych – dziewięćdziesiątych XX w do dziś, po tę światową inicjatywę męskiego różańca.

Po raz 40. piotrkowianie dali świadectwo swego chrześcijańskiego pochodzenia. Różaniec miejski męski to kolejna odsłona naszego pochodzenia, siły, nadziei.

Przypomina mi się nie wiem, nie znam autorstwa, słownego bon motu z narady u świetnego (świętego) Piotra na bramce życia.

Przepytuje św. Piotr świeżutką duszyczkę z jej życia. Zdumiony Piotr tuż przed przekierowaniem duszy, każe jej czekać i informuje Ojca Stworzyciela.

Na samym wstępie tego tekstu zaznaczam, że absolutnie nie zamierzam nikogo zniechęcać ani zachęcać do udziału w tym Różańcu. Podzielę się jedynie własnymi smutnymi wrażeniami.

Uczestniczyłem w tym Różańcu kilka razy i nie mogę oprzeć się wrażeniu, że feminizm (ba feminazim) i radykalna mizoandria wdarły się do wnętrza Kościoła. Niektóre rozważania tajemnic różańcowych czynią wręcz wrażenie manifestów feministycznnych. Bezwzględna gloryfikacja kobiet jedynie za płeć bez uwzględniania, jakie postawy sobą reprezentują. I czasem wręcz wrażenie deprecjonowania mężczyzn, ich wartości itp.