Historia krajobrazu jest młodą, prężnie się rozwijającą dziedziną interdyscyplinarną nauki.
W Polsce badacze zajmują się nią od mniej więcej 10 lat, łącząc przeróżne ciekawe techniki.
Historia krajobrazu i rekonstruuje dawny świat, odpowiada na pytanie, jak wpłynął na niego człowiek, gdzie dawniej istniały osady. Jak więc wyglądała na przykład Polska jakiś tysiąc lat temu?
Historyk, dr Tomasz Związek tak mówił o tym w Radiu Naukowym:

Jak wygląda naprawdę sprawa zarazy w Londynie w 1665 r. i pożaru tego miasta w 1666 r. Czy te zdarzenia były przypadkowe, czy raczej przez kogoś sprowokowane? To brzmi jak teoria spiskowa, ale umiejscowienie ich w ówczesnej angielskiej rzeczywistości ułatwi zrozumienie tego, co tak naprawdę tam się działo.
Jeśli nawet nie da to jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, to przynajmniej skłoni do refleksji nad złożonością tego świata, a to już będzie jakiś krok w kierunku prawdy. Dobrze ten okres opisuje, choć monotonnym językiem Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962-70).

Mieszkam w zachodniej części naszego miasta. Strona e-piotrków, co rusz donosi o wypadkach i kolizjach do których wciąż tu dochodzi. Dzisiaj np. o potrąceniu kobiety na skrzyżowaniu ulic Słowackiego i Armii Kr4ajowej. Wcześniej o kolizji na skrzyżowaniu blisko mojego miejsca zamieszkania: ulic Kostromskiej i Sikorskiego.

Jutro przypada ważna rocznica. 91 lat temu urodził się Bohdan Poręba, którego można śmiało nazwać najbardziej polskim z polskich reżyserów.

I znowuż narażę się wielu osobom idąc pod prąd i cytując książkę rosyjskiego historyka i to wydaną w Polsce w 1951 r. Chodzi o książkę Eugeniusza Tarle o Talleyrandzie. Książka ta jednak wydaje się być bestsellerem. Jej pierwsze wydanie ukazało się w języku polskim w 1951 r. To rzecz o człowieku, który z ogromną lekkością, tak jak się urabia plastelinę, urabiał Polaków do wojny przeciwko Rosji.

Za działalność konspiracyjną Stanisławę Rachwał aresztowało nazistowskie gestapo. Trafiła ona do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, gdzie doświadczyła wszystkiego, co najgorsze.
Po wojnie zaangażowała się w działalność podziemia i zbudowała prężną sieć polskiego wywiadu. Została za to skazana przez komunistyczny sąd na karę dożywotniego więzienia.
Po „odwilży gomułkowskiej” zwolniono ją z niego na mocy amnestii. Prześladowania wobec niej się wcale wtedy nie zakończyły, ale Stanisława na zawsze pozostała wierna swoim wartościom, gotowa do służby Polsce i ludziom.