Dopiero co odbywały się w naszym kraju demokratyczne wybory prezydenckie, a obecnie jesteśmy przed również demokratycznymi wyborami parlamentarnymi. Wielu bardziej świadomym wyborcom nie podoba się to, że każdy – mądry czy głupi ma zupełnie równorzędny głos.
W związku z tym możemy czasem słyszeć głosy tęsknoty za ustrojem monarchicznym, albo za demokracją bezpośrednią.

W stosunkach międzynarodowych od najdawniejszych czasów grano losami słabszych uczestników (historia Polski to najlepszy tego przykład). Robiono to także już wtedy, gdy nie znano jeszcze pojęcia suwerenności.

Pisząc niniejszy artykuł nie kieruję się jakąś szczególną sympatią dla Niemców. Pragnę tylko naświetlić tylko pewne fakty historyczne.
„Jeśli chodzi o osobisty sukces, nie było bardziej szczęśliwej kariery niż kariera Winstona Churchilla. Jeśli chodzi o cierpienie milionów ludzi i zniszczenie szlachetnego gmachu ludzkości, nie było bardziej katastrofalnej kariery”. The European and English Journal. .Źródło: American Manifest Destiny and the Holocausts , s. 176.

Ten artykuł to kontynuacja dwóch poprzednich. Polski katolicyzm w znacznej mierze przypomina prawosławie. Jest w równej mierze obrzędowy i emocjonalny. Zbawienia upatruje we wzlocie, który zwykle staje się tylko słomianym zapałem (wręcz polska wada narodowa), nieprzypominającym katolickiej, ascetycznej „drogi na Górę Karmel”.
Nie przywiązuje wagi do dogmatów oraz intelektualnych treści wiary.

Ten artykuł jest dalszym ciągiem poprzedniego. Brak tu miejsca na rachunek prawdopodobieństwa, czyli przypadek w rozumieniu Arystotelesowskim polegający na przecięciu się nieskoordynowanych (czyli niewymieniających się informacją) ciągów przyczynowych. Podobnie zresztą, jak nie ma samego rozumu, który pozostaje asocjacją zmysłowych wrażeń.