Tego prominenci z PO i Nowoczesnej się nie spodziewali. Z wielką przyjemnością podnosili poziom medialnej histerii dotyczącej „pazerności rządu pisowskiego” i upajali się wieściami o spadających „słupkach poparcia” dla aktualnej władzy. Nie wzięli pod uwagę, iż Kaczora stać na działania nieszablonowe. Że człowiek, który kiedyś (latem 1989) potrafił wyrwać „komunistyczne przydawki” – ZSL i SD – z koalicji z PZPR i uniemożliwić powstanie rządu w pełni kontrolowanego przez „czerwonych” może znaleźć odpowiedź na ich „bilbordy hańby”. I że na ból zadany umie odpowiedzieć bólem jeszcze większym.

Kazimierz Michał Ujazdowski przypomina mi legendarnego Odyseusza. Krótko po utworzeniu rządu Tadeusza Mazowieckiego został szefem gabinetu Aleksandra Halla i wstąpił do Unii Demokratycznej wraz z całym Forum Prawicy Demokratycznej. W 1992 odszedł z partii współtworząc nową – Partię Konserwatywną. W 1994, gdy UD zbliżyła się do Kongresu liberalno-Demokratycznego i przekształcała się w Unię Wolności, oparł się pokusie „powrotu na łono”, „rozłamał” Partię Konserwatywną i założył Koalicję Konserwatywną. W 1997 KK z KM Ujazdowskim na czele przystąpiła do Akcji Wyborczej Solidarność.

Przy ustalaniu składu tzw. „strony społecznej” Okrągłego Stołu opinia publiczna informowana była o tym, że dla ówczesnych władz PRL nie do zaakceptowania były dwie osoby: Jacek Kuroń i Adam Michnik. Po kilku dniach „naród odetchnął z ulgą”. Oto „wskutek stanowczej postawy Lecha Wałęsy” osoby te zostały włączone w skład delegacji Solidarności. Niedawno otrzymałem od znajomego pracownika IPN kopię listy sporządzonej przez „organizatorów Okrągłego Stołu” (czyli SB), zatytułowaną OSOBY, KTÓRE NIE POWINNY UCZESTNICZYĆ W OBRADACH „OKRĄGŁEGO STOŁU”.

Nareszcie. Myślałem, że ten upokarzający dla rządu spektakl nigdy się nie skończy. Pan Premier – bardzo dobry ekonomista-praktyk i wizjoner naszej gospodarki, człowiek grzeczny i taktowny oraz wysoce wykształcony niema, niestety, doświadczenia politycznego. Skręcało mnie ze złości, gdy słuchałem jego żałosnych tłumaczeń dotyczących wynagrodzeń ministrów i jeszcze bardziej żałosnych pomysłów na rozwiązanie problemu. Problemu, który wedle mego przekonania sam stworzył swym brakiem zdecydowania.

Córka najważniejszej matrioszki mówi o zajęciu się polityką; o kandydowaniu do jakichś władz… nie wiem Samorząd, Parlament. Nie ważne. Owe polityczne zaangażowanie; to opieka nad kolegami Taty.

Mistrzostwo świata. Po pierwsze Tato jak jeszcze dziewczę młode było ułożył przyszłość kolegów. Córcia jak pożyteczna (…) ma zamiar wyciągnąć ich na światło i to w całej szerokości: dane personalne, miejsce pracy, zamieszkania faktyczne dochody – dane wskazane z tytułu głosowania na panią Monikę. Na pewno są tak naiwni jak Pani i na nią zagłosują ujawnią się?

Do meritum.

Pan Jan Grabowski, profesor na Uniwersytecie w Ottawie oraz w Centrum Badań nad Zagładą Żydów PAN w Warszawie udzielił wywiadu, który w dodatku historycznym Gazety Wyborczej został zatytułowany „Pomagaliśmy Niemcom zabijać Żydów”. W przeciwieństwie do pana Profesora ja nie czuję żadnej wspólnoty mordercami i szmalcownikami tamtych czasów, tak, jak nie czuję żadnej wspólnoty z mordercami tu w Polsce czy tam, w Ameryce Północnej.