Ten piękny wolumin otrzymałem od pracownika Gazety Polskiej, odpowiedzialnego za promocję. Obiecałem, że będę go wszędzie reklamował. Jest tego wart, stanowi źródło żywej wiedzy. Będę z niego korzystał pisząc kolejne powieści.

23 maja 2023

Mowa o jubileuszu miejskiej biblioteki publicznej w PT. Rozumiem, że każdy osoba firma instytucja ma prawo świętować swoje rocznice. Trzeba jednak uważać żeby z tego nie wyszło zawłaszczane, kupczenie, wyścig. Prosta to droga do wylania dziecka z kąpielą; do rodzaju próżnej satysfakcji do utoksyczniania tego co ponad. Z czym możemy się mierzyć jednak nie dosięgamy.

Nie byłem nie wiem. Wyrażam nadzieję że jednoznacznie odróżniono jubileusz od ludzkiego geniuszu wyrażonego, na kartce, zapisanego w książce i jej gnieździe bibliotece.

Treść tego ogłoszenia (opublikowanym w języku niemieckim i polskim i rozwieszonym w formie afisza na ulicach m.in. Warszawy) warto przypomnieć pani prof. Engelking oraz innym badaczom, którzy formułują pretensje do Polaków nie-żydów za niewystarczającą pomoc udzielaną żydowskim współobywatelom. Przy takim zagrożeniu każdy gest pomocy był bohaterstwem! W żadnym innym kraju okupowanym przez Niemców takich represji nie stosowano.

Jerzy: https://jerzykropiwnicki.wordpress.com/

19 maja 2023

Antysemityzm Zofii Kossak Szczuckiej był niewątpliwy i mocno utrwalony. Ale też nie ulegało wątpliwości jej szczere zaangażowanie w obronę życia ludności żydowskiej zagrożonego przez Niemców. I to w warunkach, gdy jakakolwiek pomoc żydom czy Żydom była karana śmiercią całej rodziny „winnego”. Władysław Bartoszewski, który w r.

Zabieramy przeto głos my, katolicy Polacy. Uczucia nasze względem Żydów nie uległy zmianie. Nie przestajemy uważać ich za politycznych, gospodarczych i ideowych wrogów Polski. Co więcej, zdajemy sobie sprawę z tego, iż nienawidzą nas oni więcej niż Niemców, że czynią nas odpowiedzialnymi za swoje nieszczęście. Dlaczego, na jakiej podstawie – to pozostaje tajemnicą duszy żydowskiej, niemniej jest faktem nieustannie potwierdzanym. Świadomość tych uczuć jednak nie zwalnia nas z obowiązku potępienia zbrodni.

W swym apelu zatytułowanym PROTEST, opublikowanym w warszawskiej prasie podziemnej w sierpniu 1942 r. Autorka, uznawana przed II wojną światową za „oczywistą antysemitkę” pisze o obowiązku katolików i Polaków w obliczu zbrodni niemieckiej popełnianej na żydach (Polakach wyznania mojżeszowego):

PROTEST!

W getcie warszawskim, za murem odcinającym od świata, kilkaset tysięcy skazańców czeka na śmierć. Nie istnieje dla nich nadzieja ratunku, nie nadchodzi znikąd pomoc. Ulicami przebiegają oprawcy, strzelając do każdego, kto się ośmieli wyjść z domu. Strzelają podobnie do każdego, kto stanie w oknie. Na jezdni walają się nie pogrzebane trupy.